Er valt natuurlijk veel moois te zien in het vaak zonnige Italië, zeker als er een reisleider bij is die al dat moois nog eens leuk weet te duiden. Een vrije middag op z’n tijd daarentegen is toch ook wel eens prettig. Voor de gasten zelf, uiteraard, want je wilt wel eens rustig op pad zonder omringd te zijn door een hele groep mede-toeristen, en voor de reisleider, want die wil ook wel eens een momentje voor zichzelf. Alleen, wat dóe je als reisleider met dat momentje voor jezelf?

Nu heb ik collega’s die de vrije tijd zéér professioneel benutten. Geen lange lunches met espresso na, maar hups een broodje uit de vuist, om daarna een trits culturele hoogtepunten te gaan bezoeken. Culturele hoogtepunten die nog niet in het reisprogramma opgenomen zijn, maar daar in de toekomst best wel eens in zouden kunnen belanden. Dat is natuurlijk ook zoals het hoort. Maar ik moet heel, heel eerlijk bekennen dat ik toch ietsje anders in elkaar steek.

Aan broodjes uit de vuist doe ik sowieso niet echt. De enige uitzondering maak ik voor het park van de watervallen van Marmore in Umbrië, waar slechts één cateraar zit, die naast in plastic verpakte hotdogs en tosti’s sinds een jaartje of wat ook een aftandse frituurpan heeft waar groente en frietjes in worden gefrituurd. Nee, als het even kan wil ik toch liever even goed lunchen in een fijne trattoria met kleedjes op de tafel en gordijntjes voor de ramen. Maar om daarna nou met volle maag fluks een museum in te duiken of op zoek te gaan naar die ene bijzondere kerk…..ik ben er niet zo voor te porren. En waarom? Omdat vrije tijd voor mij als reisleider eigenlijk nooit 100% vrije tijd was. Je bent nog altijd begaan met de gasten, kan altijd nog gebeld worden, er kan zich altijd een noodgeval voordoen, en dan sta je natuurlijk paraat. Dus in je achterhoofd……zit altijd die groep. Dat was, en is, voor mij niet te rijmen  met ongestoord en met volle aandacht van kunst en cultuur genieten.

Wat doe je dan wel? Heel simpel: winkelen! Op de een of andere manier gaat winkels bezoeken en Italiaanse mode bewonderen héél goed samen met reisleider-vrije tijd. En vooruit, je moet ervoor in de stemming zijn, maar dan is er weinig zo leuk als het contact met De Italiaanse Modeverkoper. Die Tot Het Uiterste Gaat. En Niet Meer Loslaat. Mijn leukste Italiaanse winkelervaring had ik op een vrije middag na een bezoek aan de St. Pieter in Rome, in modewalhalla Lory in de Via Ottaviano. Daar hing een fraai jurkje in de etalage, en binnen vroeg ik de verkoopster of ik het mocht passen. Onmiddellijk ging ze áán. “Ooooh, jaaaa, dát is zó’n mooi jurkje! Groot gelijk dat u dát wilt passen! Ik ga het metéén voor u halen!”, en hups daar verdween ze het magazijn in. En kwam al snel terug met een stuk of zes jurken in haar armen.

En dat was eigenlijk maar goed ook. Het etalage-jurkje bleek bijlange na niet te passen, maar een zacht wollen blauw exemplaar, met wijde col en korte mouwtjes, zat als gegoten. “Ooooh cara, die is voor je gemáákt! Práchtig!” De verkoopster werd er bijkans lyrisch van. Maar net niet helemaal, want na deze loftuiting volgde een flinke frons. “Maar cara, zo’n jurk moet je natuurlijk wél met hakken dragen! Dit kan echt niet!”, met een blik op mijn afgetrapte sneakers. En voordat ik boe of bah kon zeggen, ging ze op zoek naar een stel hakken. En kwam terug met een enorme stapel dozen, waar een flink assortiment laarzen in bleek te zitten. Voordat ik het wist, stond ik (bij 35 graden, zweetvoeten en al) voor de spiegel in een paar zwarte lakleren SM-laarzen met stilettohak.

De Verkoopster Die Niet Meer Losliet vond het allemaal práchtig staan. Maar dat vond ik toch iets minder. Eerlijk is eerlijk: de jurk stond beter met hak dan met sneaker, maar deze twee…..Brrrr.
Ik wilde de verkoopster na al haar moeite ook niet voor het hoofd stoten, en hoe leg je in vredesnaam in het Italiaans uit dat je vindt dat je eruit ziet als een kinky bondage-meesteres? Gelukkig viel mijn oog op een ander paar: grijze suède met een bruinleren randje. “Misschien staan deze iets beter. Zou ik deze mogen passen?” vroeg ik poeslief, en de Verkoopster was niet meer te houden. “Oooooooh cara, die grijze? Jaaaa, die zullen je echt fabelachtig staan. Oooh , u hebt er écht oog voor!”. Mijn ego werd er met de minuut groter van. En verdraaid, het blauwe jurkje stond samen met de grijze laarzen toch best wel fraai. En ik ging overstag, tot grote tevredenheid van de Verkoopster. Totdat ik het pashokje, omgekleed en al, weer uitkwam. “Maar zou u er niet, om het écht af te maken, een bijpassend handtasje bij nemen?”, en ze hield een hele trits nieuwe collectie LiuJo handtassen omhoog. Toen ben ik maar héél snel naar de kassa gegaan.