Eindelijk, eindelijk: er stond een reis naar Sicilië op de planning! Na acht jaar reisleideren door de bekende Toscaanse toeristenplaatsen, mij door belachelijk grote mensenmassa’s wurmen om in luttele minuten de Sixtijnse kapel te kunnen laten zien, en nóg maar eens uitleggen hoe belangrijk de fresco’s van Giotto in Assisi wel niet zijn, was daar finalmente de mogelijkheid om het zuidelijk gelegen eiland te bezoeken. Een rondreis van twaalf dagen, met elke dag twee of drie bestemmingen te bezoeken. Een prachtige afwisseling van antieke opgravingen, barokke stadjes, natuurschoon en vooral: heel veel lekker eten. Kom maar door.

Er was slechts één klein minpuntje: ik kende Sicilië niet. Nooit geweest, wel over gelezen, maar nooit met eigen ogen gezien. Ik kende de verhalen van adembenemend velden vol bloemen, en de geweldige overblijfselen van Grieken en Romeinen, maar om nu te zeggen dat ik daar zonder enig probleem een samenhangend verhaal van wist te maken….nee, daar zouden nog wel wat studie-uren in gaan zitten. De reis zou starten en eindigen in Palermo. En dan is er uiteraard maar één oplossing: gewoon een paar dagen eerder naar Palermo reizen, en alvast op onderzoek uitgaan. Ook geen straf, natuurlijk.

Perfect begon het vrije weekend niet: er viel twee dagen lang een vieze motregen en de stad leek grijs en somber. Gelukkig besloot op zondag de zon voorzichtig door te breken, en hoe anders ziet zo’n stad er dan opeens uit! Op de Piazza Marina, gelegen vlak naast de jachthaven, werd een antiekmarkt georganiseerd. Tussen de 100 jaar oude bomen stond zo’n beetje alles uitgestald waarmee je een huis op quasi-antieke wijze kan inrichten: houten heiligenbeelden, keramieken vazen, sokkels, bloemetjesserviezen, plastic sieraden, en zelfs gedemonteerde kerkbanken. Hooggehakt en fraai gekleed liepen de Palermitanen al dat kleurrijks te bekijken, om zich vervolgens op de terrasjes te storten. Met name de cafés en barretjes gespecialiseerd in gefrituurd voedsel deden goede zaken. Maar ik had nog twaalf dagen Siciliaans voedsel te gaan, dus het leek mij verstandiger om de frituurpan voorlopig even te negeren. Op goed geluk koos ik een redelijk leeg terrasje uit, en verdiepte mij in de menukaart.

Er stond gelukkig niets gefrituurd op de kaart, maar wel een heleboel smakelijk klinkende antipasti. De polpette van sardientjes, rozijntjes en pijnboompitjes klonken heerlijk, maar ook de caponata, dat volgens de omschrijving een soort stoofpotje bleek van vooral aubergine en tomaten, leek mij niet te versmaden. Verdikkeme, ik kon niet kiezen…en daar kwam de ober al aan.
Ik besloot simpelweg alletwee de antipasti te bestellen. Dat ontlokte aan de ober een enorm grote glimlach. “Caponata! Jaa, dat is écht een specialiteit van het eiland! U zult het heerlijk vinden! En de polpette ook!” En hups, binnen niet al te lange tijd kwamen daar twee zeer mooi opgemaakte borden vol Siciliaanse heerlijkheden, waardoor mijn tafel in één keer een stuk kleiner leek.

Het Siciliaanse gezin aan het tafeltje naast mij volgde dit allemaal met grote interesse. “Gaat u dat allemaal alleen opeten?”, vroeg vader nadat de borden voor mijn neus waren neergezet. Ik beaamde dat dit inderdaad het geval was, en legde uit dat ik niet eerder op Sicilië was geweest en nu echt heel graag zoveel mogelijk van de Siciliaanse keuken wilden proberen. Vader keek mij ontzet aan: “Bent u nog nooit op Sicilië geweest?? Ober, ober! Nog een leeg bord graag!”. En nog voordat ik iets kon zeggen of doen, begon vader, onder het goedkeurend oog van moeder en zoon én de ober, het lege bord vol te scheppen met zijn eigen pasta. “Dit is pasta alla norma. Met een flinke saus van aubergine en kaas. Oók echt iets van hier. U moét het proeven!”. En dat deed ik dus maar. Samen met de polpette, én de caponata. En het ging al-le-maal op. Eerlijk waar: iedereen op dat terras was heel erg tevreden🙂.

-Ristorante Garraffo, Piazza Marina, 5/6, 90133 Palermo, +39-392-8000629