De afgelopen dagen was het maar wat nat en troosteloos in Den Haag. Het deed mij denken aan een verblijf in Montecatini Terme, het hotelstadje middenin Toscane. Terwijl ik er met een groep op pad was, was het een hele grijze week. Dat heb je al snel overigens, als je in het voorjaar Toscane bezoekt. Waar komt dat toch door, dat mensen denken dat april en mei goede maanden zijn om naar Italië te gaan? Dat het dan mooi weer zal zijn. Oei, nee! Het omgekeerde is meestal waar. Het is waterkoud. Straten liggen na regenbuien vol met diepe waterplassen zodat je schoenen, sokken en tenen kleddernat raken én blijven. En de wind gaat dwars door je kleding heen. Wil je goed weer, dan kun je beter in september of oktober gaan. Zon iets meer gegarandeerd.

Tijdens de bewuste Toscane-reis zaten we, zoals gebruikelijk, in hotel Zus en Zo. Hotel Zus en Zo wordt gerund door twee fantastische broers, die overdag vooral heel druk zijn met het tegelijkertijd kijken naar twee verschillende televisieschermen én een computerscherm. Hotelhond Sid, een jonge, stevige zwarte labrador, begroet ons elke ochtend én middag vrolijk blaffend vanachter de lobby. Oma zit op een gebloemde bank in de lobby. Een heel enkele keer zie ik haar naar en van de keuken lopen. Hotel Zus en Zo ligt middenin Montecatini Terme, een groen stadje, ooit groot geworden dankzij de prachtige thermen waar de bezoekers mineraalrijk water konden drinken. Dat kan nu ook nog, alleen hebben de jonge Italianen niet meer zo’n behoefte aan mineraalrijk water. Dus werd Montecatini een echte toeristenstad, volgebouwd met ijssalons en kledingzaken. De hotels bieden geen ruimte meer aan kurende oudjes, maar aan groepstoeristen. Groepstoeristen zoals wij, dus.

Ik kom er graag. Ben dol op die vergane glorie-chique die overal te zien is: Stile Liberty gebouwen, waar het mos in plukken over de dakranden hangt. Met een zonnetje is het er goed toeven. Al moet ik eerlijk zeggen dat als het zo grijs en nattig is, ik er beetje melancholisch van word. Mijn groep heeft het er ook wel moeilijk mee. We hebben er al een volle dag in Pisa en Lucca opzitten, en in Lucca is men tot op het bot natgeregend. Nou, dan zie je niet zo veel meer van die beroemde rode daken, unieke oude stadswallen en de fraaie pleintjes. Mijn stadswandeling maakte beduidend minder indruk dan bij zonnig weer.
Aan het einde van de dag staan we in de lobby van hotel Zus en Zo. Eén van mijn gasten komt, voordat we de eetzaal ingaan op mij afgerend. Het ruikt naar lasagna.
“Maaike Maaike Maaike Maaike, ik wil je iets vragen! Mijn man heeft zojuist het weerbericht voor morgen bekeken, voor als we Florence gaan bezoeken. Het gaat de hele dag regenen! De hé-le dag! En er staat een stadswandeling op het programma!! Wat denk je, zouden we een paraplu moeten meenemen….?”
Euhh…..
Het Italiaanse voorjaar kennende? Doe maar.