Ach, die pasta alle Norma…..Zelden zoiets lekkers gegeten! En dat dankzij een Siciliaanse papa op het terras in Palermo. Ik geloof dat ik de gehele reis die volgde nergens meer zo lekker aubergine-pasta-Norma heb gegeten. En dat terwijl er toch aubergines te over zijn in Sicilië. De Caponata, of aubergine stoofpot met tomaten was daarom een zeer goede tweede, die in elke ristorante, trattoria of osteria wel op het menu stond. Mind you, wel in erg veel verschillende soorten en maten. In Syracusa trof ik een arty farty restaurantje dat een caponata serveerder met welgeteld één stronkje aubergine erin. En verder zure bleekselderij, gigantische olijven, kappertjes en worteltjes. Zonder ook met een kwakje tomatensaus. Er was van het concept stoofpot niet veel over. Al was het geheel wel erg artistiek op het bordje gedrapeerd. Dat dan weer wel.

Gelukkig stond er in september weer een 12daagse Sicilië-reis op het programma. En zag ik mijn kans schoon om op fatsoenlijke wijze aubergines te eten. Piazza Armerina is qua monumentengehalte niet een bijzonder aantrekkelijke stad. Van een afstand gezien ligt het wel fraai, op een heuvel, een opeenstapeling van vierkante huizen bekroond met een massief stenen kerk, als een levend geworden kubistische schilderij. Piazza Armerina is omringd door groen, en de aanwezigheid van de Romeinse Villa del Casale 6 kilometer verderop vol indrukwekkende vloermozaïeken maakt dat het een komen en gaan is van touringcars vol toeristen. Maar Piazza Armerina zelf bezoeken….nee, dat gebeurt zelden. Behalve…..als men hongerig is. Want een bezoek aan de villa maakt hongerig. In de directe omgeving van de villa is niet veel soeps te ontdekken, en gelukkig zijn er in Piazza Armerina wel enige uitstekende restaurantjes te vinden. Al Gardinetto ligt precies in een omhooglopende bocht (niet altijd even fijn voor een touringcar, helaas), en wordt bestierd door een frisse zoon en zijn zus, terwijl vader en moeder achter de potten en pannen staan. Hun specialiteit is de Siciliaanse antipasto, vers gemaakt, gevolgd door een met poedersuiker bedekt en nog warm ricottagebakje, fatto in casa.

En waaruit bestaat die antipasto dan? Een arancino, oftewel gefrituurde rijstbal met tomatensaus en een hart van mozzarella, gegrilde plakken courgette en paprika, vers foccaccia-brood, een paar plakjes salami en prosciutto, een stukje frittata (=een stevige omelet) met spinazie, een homp witte trillende ricotta, en in het midden van het bord de pièce de résistance: een fikse schep werkelijk overheerlijke caponata, smeuig, zacht, boordevol aubergines en tomaten, met slechts hier en daar een uitje en een klein stukje olijf. Precies zoals caponata bedoeld is. Oh mensenkinderen, wat hebben we er met z’n allen van zitten smullen.
Het enige nadeel: dit was pas dag vier van onze reis. Er volgden nog acht dagen….. We hadden hiermee de lat voor een goede lunch wel heel erg hoog gelegd. Overal waar we kwamen probeerden we de caponata uit: in Palermo, in de smalle zijstraatjes boordevol restaurants vlakbij het Teatro Massimo, in Erice, in Taormina, Castelbuono (daar was ‘ie op!) en in Modica, waar de Osteria dei Sapori Perduti een héél eind kwam, eerlijk is eerlijk. Ook daar was de antipasto een feest voor het oog, met aparte schaaltjes voor hardgekookte eieren, worteltjes, olijven zo groot als duiveneieren en een bord vol kaassoorten, vers brood en een schaal apart voor de caponata. Maar toch ook hier: te stevig, te harde stukken, niet genoeg smeuigheid voor een stoofpotje. Nee, de beste Norma at ik in Palermo, maar voor de beste caponata moet je toch echt naar Piazza Armerina.

-Ristorante Al Giardinetto, Via Giacinto Lo Giudice, 41, 94015 Piazza Armerina

-Osteria dei Sapori Perduti, Corso Umberto I 228, 97015 Modica