Middenin het Amsterdamse Vondelpark ligt Vondel CS, waar elke week een andere kunstenaar het hogerop mag zoeken. Bovenin dit voormalige filmmuseum, vlak naast de kantoren en sound booths van AT5, verschillende radioprogramma’s en Opium, ligt uitkijkend over het park, de Torenkamer. Deze week is Groningse beeldend kunstenares Joyce ter Weele er artist in residence, en is het aan haar om in deze eerste week van het jaar een creatief proces neer te zetten.

Het belooft een interessante volgende stap te worden in het oeuvre en proces van deze jonge teken- en mixed media kunstenaar. Waar gaat de zoektocht van haar levensgrote en muur vullende collages, vol Mondriaaneske decoratieve vormen en zwartwit, gefragmenteerde surrealistische landschappen, naartoe? Gezien de opmerkelijke ruimte van de Torenkamer slaat Joyce al vanaf maandag 1 januari een nieuwe weg in: het kunstwerk zal niet exclusief gemaakt worden voor een specifieke ruimte, zoals ze eigenlijk altijd wel probeert, maar zal volledig op zichzelf staan.

Een collage waar je in kan zitten, in kan staan, een collage dat je als het ware omhelst. Dat werd haar uitgangspunt, al moest ze haar eerste ideeën over het kunstwerk vol tape, tekeningen, verf en bewerkte negatieven wel een beetje aanpassen na het zien van de werkruimte. In de Torenkamer wordt gewerkt, én gewoond, en ja, die ruimte is inderdaad vier meter hoog. Maar wel met een vide halverwege waar een eenpersoonsbed in is gebouwd. Dus het oorspronkelijke plan van twee grote verticale witte banen papier van elke vier meter lang moest aan de kant worden geschoven. Of beter gezegd: horizontaal over de vier wanden van de Torenkamer geplakt. En zo ontstond een indrukwekkend doorlopend fries, de hele ruimte omvattend en iedere bezoeker omsluitend.

 

 

 

 

 

Na een gewaagd experiment in galerie Vonkel in Den Haag, waarbij de gehele glazen gevel werd beplakt met groen bewerkte negatieven van de voor Joyce bekende foto’s van verlaten appartementen en parken, vinden de groene knipsels ook hier hun weg in het Torenkamer-fries. Voor het eerst een kleur in haar werk, afgewisseld met de voor haar bekende zwarte, grijze en witte verfvlakken en lijnen, en beige hoogsels. Het is een grote mengvorm van abstracte en vage herkenbare vormen, vervreemdend en rustgevend in zijn herhaling en ritmiek, zijn spel van vereenvoudigde vormentaal en intrigerende details. Aan het einde van de week ligt het fries, afgerond en al, vlak voor de uitzending van Opium naast de bar op de benedenverdieping. Ook liggend blijft het een imposant geheel, maar hopelijk krijgt het snel een nieuwe bestemming aan een grootse muur. Een dergelijk groots hedendaags fries verdient een plaats als op het dak van een hedendaagse tempel.