Een kleine bar met louter Italianen (al dan niet met la Gazzetta dello Sport voor de neus), hardwerkende barista’s achter stomende en sissende koffiemachines en een vitrine bommetjevol zoete broodjes met crème en chocola.
It was heaven and no mistake.
Sciascia Caffè ligt in de wijk Prati, de buurt naast het Vaticaan en het Castel Sant’Angelo vol symmetrische huizenblokken en een kaarsrecht stratenplan. Het cafe bestaat al sinds 1919, toen Adolfo Sciascia vanuit Sicilië naar Rome kwam en begon met koffiebonen roosteren voor de beste koffie. Sciascia had hele strenge ideeën over wat goede koffie inhield. Melk was ten strengste verboden in zijn etablissement (niks geen cappuccino dus tijdens de roaring twenties), en ook etenswaren waren in zijn café niet toegestaan.
Ik las erover in twee van mijn Rome-reisgidsen, waaronder de Louis Vuitton City Guide (jaja, ik doe graag chique, al was het maar in mijn boekenkast), en zag afgelopen jaar mijn kans schoon. Want sinds de kleinzonen de scepter zwaaien in Sciascia Caffè wordt melk gewoon geaccepteerd en hebben ook broodjes en andere zoetigheden hun weg gevonden naar deze bijzondere plek.
Tijdens een werkreis naar Rome was er een vrije ochtend en zeg nu zelf: is er ook maar iets leuker dan tussen de locals in een bar je colazione bestellen? Ik dacht het niet! Dus nam ik de metro naar halte Lepanto en stond ik na vijf minuten wandelen voor de kleine pui van Sciascia, met een rommelige etalage en riekend naar Art Deco en lang vervlogen tijden.
Bij binnenkomst waan je je nog niet in een bar voor koffie. Eerder in een klein winkeltje. De bekende kassa (‘Ritirare lo scontrino!’) meteen aan je rechterhand, en kasten vol zakken koffiebonen, doosjes chocola, pastilles en macarons in geschenkverpakking. Aan de linkerwand is een rij bankjes en tafeltjes neergezet. Maar daar zit niemand. Want de bar ligt verstopt, achterin de zaak. En die bar, dat is waar het bij Sciascia allemaal om draait. Houten lambrisering, Art Deco-behang en keramiek aan de muur en groene lampen boven de vitrine vol cornetti con crema. En obers in een keurig gilet of met das die aan de lopende band de beste, hete koffie zetten die je ooit geproefd hebt.
Recht tegenover die bar is een lange houten bank tegen de muur gezet. Niet zo comfortabel om eerlijk te zijn, want de zitting is te kort en te hard om lekker op te zitten. Maar goed, Italianen gaan sowieso niet naar een koffiebar om lang te blijven zitten. Behalve als de Gazzetta nog even gelezen moet worden. Toch nam ik er even plaats, om de andere bargangers vanuit mijn ooghoek stiekem te bekijken en van mijn cappuccino te genieten. En aangezien die te snel op was, informeerde ik bij de barman naar iets waar ik op hun site over had gelezen. Koffie met…..chocola? Kon dat?
En of dat kon! Zonder uitleg pakte hij meteen een espressokopje, hield deze onder een zilveren kraan waar pure gesmolten chocolade uit stroomde en met enkele vlugge polsbewegingen was de binnenkant van het kopje in een mum van tijd in een chocolade bloem veranderd.
Met een triomfantelijke blik ging daar een espresso overheen, en ziedaar het resultaat. Heet, puur, een combinatie van bittersterk en romige zoetheid. Ik bleef toch nog maar even zitten op die ongemakkelijke houten bank. Net zo lang tot elk drupje chocolade op was.
Mag ik alleen al voor de koffie van Sciascia weer snel terug naar Rome?
“Il caffe, per esser buono, deve essere nero come la notte, caldo come l’inferno e dolce come l’amore”.
Sciascia Caffè, Via Fabio Massimo n.80/a, Rome. 0039-06-3211580
https://sciasciacaffe1919.it
Geef een reactie