Ik ben al vaak naar Rome afgereisd. En ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik in Rome veel gezien heb. Maar tóch blijft Rome je verbazen. Is er steeds weer, bij elk nieuw bezoek, iets nieuws te ontdekken. En niet zomaar iets nieuws. Soms zelfs gewoon iets wonderschoons! Afgelopen november bracht ik weer een week door in de Eeuwige Stad. En bezocht ik op 1 november, Allerzielen, het Parco degli Acquedotti. Oftewel het park van de aquaducten. Ik geloof dat ik in tijden niet zóiets moois heb gezien!

Park vol ruimte en rust

Zoals gezegd had ik tot voor kort nog niet eerder van het Parco degli Acquadotti gehoord. Hoe dat toch mogelijk is, na tig jaren werken in de Eeuwige Stad? Geen idee. Maar hoe kwam ik er dan bij op het park te gaan bezoeken? Ik weet het niet precies meer, eerlijk gezegd. Volgens mij zat ik enkele dagen voor vertrek online te zoeken naar parken. Naar groen in de stad. Naar rustige plekken. Ik had de Villa Pamphili al op het oog, en daarvandaan zocht ik verder. En stuitte op een park met de poëtische naam Parco degli Acquadotti. Het Park van de Aquaducten. Er werd een deel van de film La Grande Bellezza opgenomen, en het park was makkelijk bereikbaar. Ik zette deze plek dus bovenaan mijn to do list.

Prima bereikbaarheid

Het Parco degli Acquedotti ligt ten zuidoosten van het centrum van Rome, in Municipio (=stadsdeel) VII. Bij dit stadsdeel hoort ook de wijk Cinecittà, bekend van de filmindustrie. Ik nam metrolijn A naar halte Giulio Agricola (12de halte vanaf Stazione Termini) en kwam in een doodgewone Romeinse woonwijk terecht, volgebouwd met de bekende terracotta-kleurige vierkante appartementenblokken van 5 of 6 verdiepingen hoog, en barretjes, pasticcerie en kledingzaken op de begane grond. Het was nog behoorlijk stil op die 1ste november, want ik was best vroeg op pad gegaan en daarbij was het ook nog eens een feestdag. Ik stel mij zo voor dat geen Romein er aan dacht om op dit tijdstip al op pad te gaan. De meeste banketbakkerijen en cafés waren nog gesloten. Gelukkig dacht men er in het oude centrum van Rome anders over, en had ik daar alvast van een colazione van cappuccino en cornetto kunnen genieten.

De perfecte bestemming voor een zonnige, nationale feestdag

Via de metrohalte Giulio Agricola is het tien minuutjes wandelen naar de Via Lemonia, vanwaar je het park kan binnenwandelen. Dus liep ik Via Tuscolana af, en stak over naar de Via Valerio Publicola. Ik liep eerst nog in de schaduw van de appartementencomplexen, maar al snel liet ik het laatste flatgebouw achter mij, en stond ik voor een weids gebied vol glooiende grasvelden, struiken afgewisseld met olijfbomen en pijnbomen, en inderdaad: restanten van aquaducten. Overal staken ze uit: metershoge én meterslange muren en rondbogen. Middenin het Romeinse landschap. Soms brokstukken, met slechts één of twee rondbogen aan elkaar. Soms meters- en meterslange intacte aquaducten, in uitstekende conditie, alsof ze recentelijk nog gebruikt waren. Ik geloof dat ik echt even met open mond om me heen heb staan staren. Wat een schouwspel!

De zon scheen fel, en de lucht was keramiek-blauw. Het was die typische, diepblauwe kleur blauw van de Della Robbia’s, waar geen wolkje wit tussenkomt, en die eigenlijk ik eigenlijk alleen maar van het voorjaar en de zomer ken. Afgezet tegen die diepblauwe hemel, het nog hier en daar al geelgroene gras, de zilveren olijfbomen en de donkergroene pijnbomen staken de stenen overblijfselen machtig en onwerkelijk af. Soms leken ze wel onstoffelijke verschijningen, fata morgana’s, alsof ze na een paar keer knipperen met de ogen in een flits verdwenen zouden zijn.
Hier en daar frutselden wat vrijwilligers tussen pasgeplante olijfboompjes, lieten wandelende Romeinen hun honden uit, en werd er hier en daar wat gejogd en gefietst. Ik hoorde niets dan geroezemoes, het geknerp van een enkele steentje onder sneakers en een piepende fietsrem. Oh ja, en de regionale trein, die om de zoveel tijd vlak langs het Aquaduct van Claudius voorbij zoefde. Om de paar meter tof ik een bankje om in de zon te zitten, of een bankje in de schaduw van een bladerdak. Er waren grasvelden waar rond het middaguur werd gepicknickt, en zelfs speciale hondenveldjes waar een trits aan verschillende hondjes zich helemaal kon uitleven. Het was meer dan zálig om hier rond te wandelen.

Ik geloof dat ik zo’n drie uur achter elkaar door het Parco degli Acquedotti heb geslenterd en de aquaducten heb staan bewonderen. Rond het middaguur werd het beduidend drukker in het park; met nog meer sporters, wielrenners en grote groepen families die kwamen picknicken. Volgens mij heb ik op een van de grasvelden zelfs nog een barbecue gezien…. Daarom wandelde ik helemaal voldaan langzaam terug naar de Via Lemonia, om daar bij Pasticceria en Bistrò Stingi even bij te komen met een prrrima cappuccino en twee tramezzini. En een gezellig kletspraatje met de barista over de feestdag Ognissanti, oftewel Allerzielen. Die je dus echt uit-ste-kend in dit schitterende park kunt doorbrengen. Net als eigenlijk echt elke andere (droge) dag, uiteraard😊.

Het Parco degli Acquedotti is dagelijks geopend van zonsopgang tot zonsondergang.
Kijk voor achtergrondinformatie, een kaart van het gebied en info over de verschillende aquaducten op https://www.parcodegliacquedotti.it/.

©Photo copy Maaike Raduzzi