Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn: ik werk sinds begin dit jaar in het oosten des lands. Dat is fijn, jawel, maar nu het voorjaarsweer van zich laat horen, begin ik een typisch Haags fenomeen te missen. De opening van net strandseizoen, of beter gezegd: de strandpaviljoens. Niet die in Scheveningen en omgeving. Die laat ik graag aan de dagjesmensen en toeristen. Maar de strandpaviljoens aan het Haagse stille strand, gelegen tussen het Zuiderstrandtheater en Kijkduin. Een mooier en breder strand is zelfs in Italië niet te vinden, en de paviljoens bieden zalige plekken voor een goede kop koffie met een boek, een goed gesprek of gewoon heerlijk wat mijmeren over de toekomst.

De paviljoens aan het Haagse stille strand zijn te voet te bereiken, of met de fiets. Dwars door de duinen, laat de auto maar staan in de vogelwijk. Het is altijd even afwachten of je de weg niet versperd wordt door een hele bups Schotse Hooglanders, die geen onderscheid maken tussen de bosjes, struiken, of een fietspad. En hoe goedmoedig deze harige joekels van stieren ook zijn, als ze pontificaal op het pad staan te herkauwen, kies je toch maar even voor een omweg. Maar welke weg je ook kiest, uiteindelijk kom je altijd wel uit bij een van de afslagen, en strekt het onmetelijke Haagse strand zich voor je uit. Met hier en daar, als houten paddenstoelen uit het zand omhoog springend, die paviljoens. Elk met zijn eigen cultuur en sfeer.   

Als je voor strandpaviljoen De Kwartel werkt, zoals ik twee seizoenen gedaan heb, kan je ’s ochtends de klok erop gelijkzetten. Dan komen, als het nog niet zo druk is, de vaste gasten naar het strand. Stelletjes die de hond komen uitlaten, of een goede wandeling maken door de duinen en het zand. Maar ook personen alleen. Die de dag beginnen met een espresso en de krant. Zittend aan de rand van het terras, met de voeten nog net niet in het zand, alleen met het ruisen van de golven en de wind in het haar. Soms, als het al vroeg lekker weer is en het een hele mooie dag belooft te worden, zijn ze er al nog voordat het paviljoen open is. Op hun vaste plek. En dan weet men achter de bar dat ze alvast die ene espresso kunnen klaarmaken. Zodra het apparaat opgewarmd is.  

Een van die vaste gasten is Wil. Wil komt misschien wel vier keer per week naar het paviljoen. We kennen allemaal haar bestelling: een cappuccino, suiker aan de ene kant van het kopje en een zwart chocolaatje aan de andere kant. Ga vooral niet achter haar staan als ze een tafeltje of stoel heeft uitgekozen, want ze ziet je niet aankomen. Een plotsklaps “Goeiemorgen Wil!” doet haar heel erg schrikken. Ze is bijna helemaal blind, en haar zicht gaat elk jaar achteruit. Toch komt ze, stug volhoudend, op de fiets naar zee. Als ze voorzichtig binnenkomt, goed ingepakt tegen de kou en bril op, is het het beste om haar vanaf een afstandje al toe te roepen. “Ben jij dat, Jerry?”, vraagt ze dan, en komt dan pas opgelucht dichterbij. Soms neemt ze haar bestelling zelf mee, soms mogen we het brengen. Ze kiest altijd een windvrij hoekje op het terras, en als het nog te koud is blijft ze binnen zitten. Maar buiten heeft de voorkeur, want dan kan ze de wind en de zee horen.  

Het fietsen naar het strand duurt steeds langer, vertelde ze een keer. En haar gezichtsvermogen is gedaald naar ongeveer 10%. Nu de winter eraan komt, en het paviljoen afgebroken zal worden en voor vier maanden in een container verdwijnt, is haar tweede thuis tijdelijk opgeschort. Maar als we weer opengaan in het nieuw jaar, is het maar de vraag of ze het zal redden op de fiets. We zijn er allemaal een beetje bang voor.  

Soms wordt er ook een tweede espresso besteld. Wordt er even met ons gekletst en krijgt de hond van de barman een flinke kroel. Maar zodra de andere gasten binnendruppelen, is het voor deze vaste gasten weer tijd om te vertrekken. In de warme maanden is het stille strand vooral in de vroege ochtenduren nog het stille strand. Ooit liet ik er een Napolitaanse chauffeur foto’s van zien. Hij kon gewoonweg niet geloven dat zo’n mooi strand in Nederland lag. Verdraaid. Snel maar weer eens een retourtje Den Haag kopen.