Ik zal de achterbank van die touringcar nooit vergeten. We maakten een rondreis door heel Noord- en Midden-Italië, met de bus vanuit Nederland. Het was nog de tijd van het rouleren in de bus: elke ochtend een bankje naar voren of naar achteren doorschuiven, al naar gelang je plek in de bus ten opzichte van het gangpad. Geen vaste plaatsen dus, alles eerlijk delen. Behalve die ene reis..

Oh, wat was ik toch vooral géén fan van dat soort reizen. Die ellenlange heenweg, en na alle volle dagen in Italië, nóg eens twee dagen saaie snelweg om weer thuis te komen. En hoewel ik graag een flinke boom opzet over Italië, word ik van de rest van midden Europa toch beduidend minder warm of koud. Ik zou niet weten wat ik daar, op enthousiaste toon, over zou kunnen vertellen. Kortom: die bus-uren waren altijd een flinke worsteling. En waarschijnlijk niet alleen voor mij, maar ook voor de gasten.

Maar nu ging het anders. Het werd al in Nederland genieten geblazen. Bij het opstappunt was de achterbank binnen mum van tijd bezet door twee echtparen, die overduidelijk helemaal klaar waren voor een fantastische vakantie. Of ze misschien de hele reis hier, op deze achterbank, konden blijven zitten? Ze wilden liever niet rouleren. Deze bank, dat was al jaren hun vaste stek, tijdens iedere vakantie. Want ze reisden altijd samen, gezellig, uitpuffend van een jaar hard werken. De ene echtgenoot had een mops haar, en werkte als marktkoopman. De andere echtgenoot was kaal, in iets betere lichamelijke vorm en conciërge op een vmboschool. Je kon het aan beiden afzien. Niet kletsen, maar poetsen, dat soort types. Gekleed in ruim zittende, korte broeken, en twee lieve, volkomen inwisselbare echtgenotes in grote bloemetjesjurken en beiden met een hele brede glimlach op het gezicht.

Wat waren ze aardig, en vol verwachting. Zon, vrije tijd, terrasjes en pizza’s, dáar kwamen ze voor, en al die cultuurhistorische informatie….ach nou ja. Als ze maar konden genieten. En ze begonnen de reis goed: we waren de grens met Duitsland nog niet over of ik kon voor mijn gevoel voorin de bus het gekraak al horen. Er kwamen twee enorme plastic supermarkttassen tevoorschijn. En wat daar allemaal niet uitkwam…..familieverpakkingen chips, worst, kaas, zakken borrelnootjes, toastjes, dipsauzen. En het ging er allemaal in. De chauffeur en ik raakten een beetje besmet met het aanstekelijke vakantievirus van die vier. En we kochten speciaal voor hen bij de eerste Rastätte een mooie glimmende prullenbak, die we bij de achterbank neerzetten. Zo kwamen we al die dagen snelweg wel door.