Toscane is alweer zolang geleden. Ik moet echt goed graven om de dagen, in die provincie als reisleider werkend, weer terug te halen. Maandag Pisa en Lucca, dinsdag en donderdag Florence, vrijdag Pistoia en Vinci zaterdag Siena en zondag een lange dag in Montecatini alvorens we weer terugvlogen. Maar ook al is het lang geleden, ik zal in ieder geval de woensdag nooit vergeten. Dé Woensdag. De reis is op z’n helft, de drukste dagen hebben we gehad, en de woensdag is een soort van rustdag. In Arezzo. Met (wat mij betreft) twee hoogtepunten: verplicht op het programma is het bezoek aan de San Francesco-kerk met daarin een grootse fresco-cyclus van Piero della Francesca. Waar 25 mensen maar maximaal 25 minuten naar mogen kijken. Dus mijn werk als gids is te overzien, en aangezien de siësta in Arezzo erg lang duurt en de stad in een soort van middagslaap onderdompelt, zit er die middag maar één ding op: uitgebreid lunchen. Ziedaar het tweede hoogtepunt van de woensdag: lunchen bij toen nog ristorante Luchino, heden ten dage ook wel Luck geheten, op de Via Beccheria.

Deze Via Beccheria ligt precies achter de San Francesco, verbreedt zich ietwat ter hoogte van de kapel met Piero’s fresco’s, waardoor er een piepklein pleintje ontstaat waar keurig 4 of 5 tafeltjes passen. In de zomer een uitstekend idee als je tijdens het eten een briesje mee wilt pikken. Ook binnen is het goed toeven, althans in de tijd dat ik er kwam. Een ruimte die niet te groot en niet te klein is, als een uit de kluiten gewassen boerderijkeuken, de muren met houten panelen bekleed en vol foto’s van het jaarlijkse middeleeuwse spektakel Giostra dei Saracini op het Piazza Grande. En verder is het er geregeld zoals het altijd geregeld is in Italiaanse restaurants: moeder achter de kassa, zoon de eigenaar bekijkt het van een afstandje en slechts één ober (de enige ook in bedrijfskleding) die zich de benen uit het lijf loopt.

De kaart is klein, de antipasti en primi piatti zijn heerlijk (de secondi probeer ik eigenlijk nooit. Ik ben geen vegetariër, maar ben geen liefhebber van stukken vlees of vis in de middag). Een antipasto misto (denk aan kaas, worst, crostini) kan niet mislukken, de tagliatelle con cinghiale (everzwijn!) is uitstekend voor de grote trek, zeker als het september of oktober is en de herfstkou n de lucht is. Maar het allerlekkerste dat ik er ooit at, was de gnudi met ricotta en spinazie. Ik weet nog dat ik het gerecht op een dag eigenlijk zonder te weten wat het was bestelde; ik had het nog niet eerder ergens op de kaart zien staan. De hardwerkende ober, wiens naam ik tot op de dag van vandaag helaas niet weet, had de meest heldere uitleg die je je maar kon wensen: “het is ravioli met ricotta en spinazie, maar dan zonder de ravioli. Eigenlijk alleen de vulling, dus”.

Inderdaad: alleen de vulling. Gemaakt van smakelijke kruimelige ricotta, fijngehakte spinazie, en krokant gebakken stukjes salie eroverheen gestrooid. Afhankelijk van het seizoen soms zelfs bestrooid met stukjes truffel. Deze groene langgerekte balletjes waren, en zijn nog steeds, een van de lekkerste primi die ik ooit gegeten heb. Stel je maar voor: een klein pleintje, een tafeltje voor jezelf, de lome middagwarmte die als een dekentje om je heen ligt, de kerk aan je ene kant en het restaurantje aan je andere, en even geen uitleg die je moet geven of vertaling die gevraagd wordt, en de wetenschap dat het drukste gedeelte van de reis achter je ligt, en een portie heerlijke gnudi op je bord. En dan ook nog eens een portie die niet te groot is, waardoor er nog ruimte is voor een overheerlijke tortino al cioccolato. Een klein, rond, stevig chocoladetaartje, gloeiend heet uit de oven, in het midden van een fraai glazen bord geserveerd, bestrooid met een fijn laagje poedersuiker. Als je daar je dan voorzichtig je lepel inzet, komt er een verrukkelijke stroom chocoladesaus uit lopen. Knapperige buitenkant, smeuïge binnenkant. Espressootje na, en laat de rest van de week maar komen.

-Osteria da Luchino / Luck, Via Beccheria 3, 52100 Arezzo, +39-0575333388.