Laten we nog even in Venetië blijven. Want de herinneringen aan de voetsporen van Robert Langdon, de Inferno-reis en vooral de leuke groep zorgen ervoor dat er weer andere, ook heel leuke herinneringen boven komen drijven. Zoals het afrekenen na een gezamenlijk diner. Normaliter een bron van enorme irritatie, want dat moet natuurlijk per persoon helemaal worden uitgerekend (arme, arme obers), en na al het uitrekenen klopt het vaak nóg niet. Wat heb ik vaak last gehad van plaatsvervangende schaamte, laat staan dat mijn toch al niet zo’n grote geduld werkelijk enorm op de proef werd gesteld. Maar niet met deze Inferno-groep. Het betalen van de rekening was met hen werkelijk lachen geblazen.

Scheef en wiebelig

Dichtbij de Ponte delle Guglie, niet ver van het Sissi-hotel met de scheve deurklinken, scheve toiletrolhouders en wat niet nog meer scheefs, vonden we met z’n zevenen een prima uitziend restaurantje. Ik geloof dat het tegenwoordig al niet meer bestaat. Het was geen groot restaurant, meer een trattoria, bestaande uit verschillende kleine ruimtes vol houten meubilair en versierde panelen tegen de wanden. Overal stonden terracotta potten op planken, van het soort dat je gewoonlijk in ouderwetse apothekers tegenkomt, en in Venetië vooral gebruikt werd om het middeleeuwse wondermiddel Teriaca in te bewaren. We vonden een mooie tafel in de laatste zaal, met eromheen zeven totaal verschillende stoelen, die wel allemaal even wiebelig waren. Nu waren we dat al gewend van het hotelmeubilair, dus wij voelden ons meteen al thuis.

Zwarte pasta

Na enkele dagen met elkaar in Florence te hebben doorgebracht, wisten wij dat we goed eetgezelschap vormden. Daar was ik als reisleider maar wat blij mee. Natuurlijk, de opmerkingen zijn altijd goedbedoeld, maar na tig jaar constant weer dezelfde opmerkingen over het feit dat ik geen wijn drink, het moeten vertalen van het gehele menu en steeds weer moeten uitleggen dat ik niet echt dol ben op de secondi van de Italiaanse keuken, was het lunchen, theedrinken én dineren met deze groep een waar plezier. Niks geen vertalingen, zonder opmerkingen of opgetrokken wenkbrauwen in Florence in de bistro naast het hotel een giga hamburger met gesmolten kaas en bacon kunnen eten, en pokke-prijzige taartpunten bestellen op het veels te dure dakterras van warenhuis Rinascente. Ik zei het al: topgroep. In de Venetiaanse trattoria werden geen opmerkingen gemaakt over mijn cola, en we bestelden veel gerechten met de typische zwarte sepia spaghetti, gamberetti, zeevruchten, en gefrituurde inktvisjes.

Nieuwe creditcard

Ik zat die avond naast een sympathieke dame op leeftijd. Ze was klein en slank van postuur, had een schrander gezicht en grijze, korte krullen. Ze droeg overdag altijd een lange, klassieke regenjas, die ze waarschijnlijk al jaren in haar bezit had. En ze had een overduidelijke no nonsense-uitdrukking op haar gezicht, gecombineerd met een zeer droog gevoel voor humor. Ik vond haar fantastisch. Nou vond ik de meeste mensen in die groep behoorlijk fantastisch, maar zij was misschien wel de allerleukste. Zelfredzaam, geen rare vragen over het weer, vertrektijden of het audiosysteem. Gewoon doen, en geen gezeur. Lekker nuchter, maar wel genieten.
Nu had zij een nieuwe creditcard bij zich, vlak voor de reis door haar zoon aangevraagd en geregeld bij de bank. Een nieuw, glimmend zwart pasje, dat, zo vertelde zij, blijkbaar gewoon gebruikt moest worden. Betalen stond gelijk aan activeren, dat had haar zoon haar in ieder geval verteld. En die kaart had ze op de een of andere manier tot nu toe nog niet gebruikt. Daar moest maar eens verandering in komen.

….en dan betalen

Zoals ik al eerder zei, is het afrekenen na gezamenlijk dineren niet mijn favoriete onderdeel van een reis. Ik zag het vragen van de rekening dan toch wel een klein beetje met angst en beven tegemoet, ondanks de beregezellige avond. Dat had deze mevrouw waarschijnlijk verdraaid goed door. “Luister eens”, liet ze ons aan het einde van de avond weten, “ik schijn dit ding (hield de creditcard omhoog) hier gewoon te kunnen gebruiken. Ik moet het toch ééns proberen! Dus ik betaal gewoon de hele rekening, en dan nemen jullie maar even alle tijd om uit te rekenen wat ieder voor zich moet betalen. Leg het maar contant op dat schoteltje.” En ze ging druk in gesprek met de ober. De ober was er blij mee, en wij ook! Smartphones werden tevoorschijn gehaald, rekenmachine-apps geopend en we gingen serieus aan de slag. Rekenden uit wat we per persoon moesten betalen, en legden het geld op het aangewezen schoteltje. De stapel briefjes en munten groeide flink. Het was duidelijk: wij wilden niet dat mevrouw straks te weinig van ons terug zou krijgen.

Het werkt!

Mevrouw keerde tevreden terug naar onze tafel. “Kijk es aan, dát ging nog eens makkelijk! Mijn zoon had gelijk. Best een leuk dingetje”, en ze keek tevreden naar het zwarte pasje in haar hand. Wij adviseerden mevrouw de stapel op het schoteltje vooral heel goed na te tellen, want stel je voor dat we tóch een rekenfout hadden gemaakt. Ze vond het duidelijk onzin, maar we bleven aandringen, dus uiteindelijk begon ze er toch maar aan. Tijdens het tellen werden de rimpels op haar voorhoofd echter steeds groter. “Ja maar, wacht eens even. Hier klopt niets van”, zei ze fronsend. “Hier ligt nu veel meer dan het eindbedrag op de rekening. Jullie hebben teveel neergeteld, en zelfs voor mijn deel betaald!” We waren blijkbaar iets te enthousiast geweest in ons streven mevrouw niet teveel te laten betalen……..Er viel een stilte, en na enkele seconden begonnen we allemaal heel hard te lachen. Nou, goed geregeld toch? Niemand van ons wilde geld terug; we hadden niet het gevoel teveel betaald te hebben. Mevrouw sputterde nog wat tegen, maar we peinsden er niet over geld terug te nemen. Ze mocht ons, ter compensatie, nog wel op een espresso aan het kanaal trakteren. Ze keek nog één keer een beetje vertwijfeld de tafel rond, en toen begon ook zij te lachen. Ze keek nog eens naar het zwarte pasje in haar hand. “Wat een goed systeem, zo’n kaart”, zei ze, “Ik denk dat ik er morgenavond wéér mee ga betalen!”.